domingo, 25 de febrero de 2007

Policia rubia


Chegamos co carro a estacion do Eurotunel, onde meten a camara da tv debaixo do auto para ver si levas bomba ou emigrante, e saeu unha rubia cariñosa que din ser da poliza. Mais interesada na erotica do meu bote que nos pasaportes ou nos ollos que lle botaba o meu fillo o conquistador, puxose a facer todo tipo de preguntas sobre a lancha. De supeto estaba todo o corpo de garda metendolle man ao meu bote. Ate que chegou a pregunta maldita: levan vostedes siñais de salvamento? Pois faltaria mais minha rubia, un bote enteiro e mais unha pistola de luzes vermellas!. Pois esta prohibido! Nada de entrar no comboio. Non hai mais viaxe. Siga en non pare que non escoitei que leva o que leva que non debe levar, dixo o mais vello de todos. E mentras sacaba freno e metia marcha, a loira Inglesa decianos adeus axitando os peitos ao ritmo da sua man.

O meu trailer


Yo no tengo un remolque para llevar mi Drascombe. Tengo un trailer. Martens, el importador holandes de los Drascombes me lo habia advertido: El Stewart, cuando lo vea, hara algun comentario al respecto. El Brown, como todos los hijos de la Gran Bretaña, tiene unas ideas un tanto extrañas sobre remolques. Mejor que explicarselo, vean las fotos en el site de la organizacion inglesa. Comprobaran que los ingleses tiene especial aficcion por los submarinos. O en cualquier caso no tiene ningun problema en oxidar los rodamientos en el mar del norte. Innecesario, pero combina con la barbarie que tanto les encanta.
El comentario de Stewart fue tambien barbaro: Oh! Otro trailer holandes; pero si el bote no pesa ni quinientos quilos.
Ten razon, pero por las autopistas de esta Europa nosa, a cientotrenta, ni te enteras que tu Drascome vuela contigo. Absolutamente legal, como el Martens, que vende lo que ama, y mantiene que navegar hay que hacerlo bien por cualquier medio. Por eso se lo recomiendo: si compra un Drascombe ahorre un poco mas para comprar un trailer. Su bote, el mejor bote posible, no se merece un misero remolque. Ademas, visto el precio hay que asegurar el paso del barco a la eternidad.
Yo tengo un Pega holandes, el Volkswagen entre los trailes.

sábado, 24 de febrero de 2007

Asteleiros made in GB


Stewart Brown es un tipo ingles que vive de construir los Drascombes. Calidad es una palabra que no conoce. El poliester de los hijos de Albion tiene la consistencia de un platano en una jaula de chimpances. Por que hay tipos que se gastan cantidades importantes de sus ahorros en estos botes? Por la misma razon que hay tipos que se gastan cantidades mucho mas elevadas en comprar Land Rovers. Barcos basicos sin ningun tipo de lujo. Coches basicos en los que vas dando trompazos sin ningun tipo de seguro. Ambos se arreglan con unos alicates. Por eso: jamas te dejan tirado. Todos terreno/oceano sin competencia.
El Stewart construye sus botes en un alpendre en el que no entras si no estas seguro que es alli. Nosotros tardamos tiempo en verlo. Dando tumbos por la campiña inglesa, dudando, volviendo a consultar el mapa, llegamos a un viejo establo donde trabajaba el Brown, rodeado de su personal: tipos de talleres protegidos. Eufemismo hispano para decir mano de obra barata. Asi de caro salio la cosa. Que hace el Brown con los euros?
Cuando llegamos a recoger nuestro Ceive todavia no estaba acabado. No hubo motivo para el panico. Alli mismo salto la masa de brazos baratos para hacer lo que hiciera falta. Visto y no visto montaron lo encargado, lo necesario, y de regalo lo bonito. Asi nos lo llevamos para el paraiso: Galiza inda non Ceive

domingo, 18 de febrero de 2007

Tilburg, o meu peirao


Yo, y la banda con la que vivo, tenemos un muelle, un porto, una cala, un amarre, alli, en Tilburg; dicen Paises Bajos pero los hay todavia mas tirados. De alli partimos, cuando se puede, con nuestro Drascombe, llamado Ceive. Si, de Viva Galiza Ceive. Ceive no significa libre, como traducen los espanholes. Significa soltar aquello que esta atado. Liberarse, soltar amarras, partir.
Por eso Viva Galiza Ceive. Soltar amarras de los espanholes mentirosos que no nos dejan seguir haciendo barcos en Astano. No nos dejan?. Ao mar!
Porque si ustedes no lo habian adivinado, la patria es la infancia. Y la mia esta alli. Onde se facian os barcos que botavamos ao MarOceano. Nos tempos onde do mar vinhan os peixes abundantes, os bons libros, as mulleres fermosas, o vinho esquisito, as ideas de liberdade, a vida. Ao mar saiamos nas barcas de madeira feitas de boa proa e cu de senhorita. Ao mar, o mar noso dos que traballaban coa luz da lua. No mar proletario onde tiramos a dentadura do can de palleiro que non pudo ser coma os demais, marinho, marinheiro, mareante.
Por iso fumos mercar o Drascombe a Albion para seguir navegando polos mares do Oceano